Omdat de sprookjes en brieven die ik schrijf zo persoonlijk zijn, gebeurt het zelden dat ik er één integraal kan delen. Dit sprookje schreef ik voor een vader die de zwangerschap van zijn dochter op een originele manier wilde aankondigen en het blije nieuws mag met iedereen gedeeld worden. Dus … Geniet van dit sprookje op maat!

Het wonder van nieuw leven dringt overal doorheen

Er waren eens een man en een vrouw die heel veel van elkaar hielden. Al jaren deelden ze dag en nacht, licht en donker en vreugde en verdriet. Hun liefde was vanaf de eerste ontmoeting groots op een manier die pas later duidelijk werd: ze waren met elkaar verbonden tot in het diepst van hun wezen en elke uitdaging gingen ze met een open hart tegemoet.

Op een dag, al lang geleden intussen, werd het stil in de vrouw. Ze was er nog, en toch verdween ze in stukjes en beetjes. Dat vreemde verlies veranderde de wereld van het gezin compleet – maar niet de liefde. De man en hun twee dochters, Xanthi en Katerina, leerden anders communiceren met haar en bleven telkens opnieuw zoeken naar de beste, de liefste en de meest wijze manier om met haar te verbinden.

Zo ook vandaag. Want vandaag was een bijzondere dag. De oudste dochter had iets te vertellen en besloot om haar ouders en zus mee te nemen naar de bron bovenop de berg die boven de baai uitstak. Volgens een oude dorpslegende was dit een magische plek: hier zijn geen woorden nodig om elkaar te begrijpen omdat de taal van het hart in iets anders wordt uitgedrukt. Xanthi wist niet in wat, maar ze had de gezichten gezien van mensen die er waren geweest. Toen ze hen vroeg wat er juist gebeurde bij de bron, glimlachten ze en hun ogen begonnen te stralen. ‘De plek geeft je wat je nodig hebt,’ zeiden ze. Meer kreeg ze niet los. Maar het was voldoende. Het geheim dat ze wilde delen met haar familie verdiende een bijzondere plaats en een bijzonder moment en ze voelde diep vanbinnen dat de bron naar haar wens zou luisteren.

Ze vertrokken vroeg. De zon klom uit de zee en kleurde de hemel roze en oranje. De lucht was helder en fris en terwijl ze het kronkelende zandpad volgden, hoorden ze rondom hen vogels tsjilpen. Het pad steeg en voerde hen dieper het bos in. Xanthi en Katerina liepen voorop, elkaar helpend als het te steil werd. Hun ouders volgden, de armen stevig verstrengeld.

Hun moeder babbelde met de natuur en wees hen op de bloemen die door het mos heenschoten. Purper, koningsblauw, vuurrood en goudgeel. De tere bloemetjes groeiden overal naast het pad en leken hen de weg te wijzen. Toen ze een snelstromend riviertje met gladde rotsen moesten oversteken, zette de vader zijn voeten stevig in de bedding en hielp zijn dochters en vrouw over het water. Zijn grote, warme en veilige aanwezigheid stelde iedereen gerust, ook toen het pad smaller werd en langs een afgrond liep.

Hoe hoger ze kwamen, hoe stiller het werd. Tot Xanthi plots water hoorde klateren. De bron! De zon stond al hoog aan de hemel toen ze voorbij de boomgrens klommen en uitkwamen op een open plek. In het midden borrelde tussen de witte stenen water omhoog dat aan de andere kant de berg afliep en een stroompje vormde. De zee in de verte blonk in het middaglicht en de wind droeg het geruis van de golven mee.

Xanthi glimlachte. Het moment was er eindelijk. Wat ze ging vertellen, veranderde alles. De vreugde die ze voelde, borrelde naar boven net zoals het water naast haar uit de aarde kwam en ze wenste vurig dat ze dat gevoel zou kunnen doorgeven. Dat niet alleen haar vader en haar zus, maar ook haar moeder het zou begrijpen.

Ze haalde diep adem. Rondom haar knetterde de lucht en het was alsof ze een duwtje in de rug kreeg. Ze stonden in een cirkel naast de bron en Xanthi nam de hand van haar moeder in de hare terwijl ze iedereen om de beurt aankeek. ‘Ik ben zwanger,’ zei ze ten slotte. ‘Jullie worden grootouders.’ Ze blikte naar haar zus. ‘En tante!’

In de ogen van haar vader zag ze meteen de liefde en de blijdschap. Katerina juichte en drukte haar stevig tegen zich aan. Daarna keek Xanthi naar haar moeder. Die keek haar aan met grote, wijze ogen en legde haar hand zachtjes op de wang van haar dochter. Toen legde ze haar handen met een liefdevolle kracht op haar hart, haalde diep adem en een begeesterende glimlach sierde haar. Een lieve, zachte en parelende lach vol vreugde. Ze wiegde heen en weer, boog haar hoofd en raakte Xanthi’s buik aan. Een regen van tranen gleed over haar wang. Toen kwam de innige omhelzing.  Want het wonder van nieuw leven dringt overal doorheen.

Op dat moment spoot het water uit de bron als een geiser omhoog en mengde zich met het goud van de zon. Daar waar de zachte druppels op de grond vielen, sproten dezelfde kleurrijke bloempjes op als in het bos. De dochters, de vader en de moeder, nu meer dan ooit verbonden door een nieuw verhaal, wisten dat ze deze dag voor altijd in hun hart zouden bewaren.

De rest van de middag bleven ze bij de bron en genoten van het samenzijn. Voor ze vertrokken bedankte Xanthi de magische plek. Daarna draaide ze zich om en begon aan de terugtocht. Want nu was het tijd om aan de hele wereld te vertellen dat ze moeder werd.

Kleine Keizerin – met liefde voor jullie verhaal

→ Alle sprookjes tot 1200 woorden worden gedrukt op dik, parelmoer papier, op A3-formaat.

→ Ze worden ingekaderd in een witte kader van 40x50cm.

→ Standaard lay-out: met het logo van Kleine Keizerin zacht op de achtergrond. Grafisch werk op maat altijd mogelijk!